Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. . David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Her şey böyle başladı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. . . Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. . Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. . Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Ama neredeyse beş aydır oradaydı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Her şey böyle başladı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. . En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı.